Een passievolle dans

Passie. Het woord roept bij mij altijd iets van Zuid-Amerikaanse sferen op.
De hartstochtelijke dansen, het temperament van de mensen, het doet iets met me. Ik ben nooit in een Zuid-Amerikaans land geweest, dus het is meer een beeld wat ik ervan gevormd heb. De warmte op de late avond ergens in een wijk waar veel mensen samenkomen om te dansen, om het leven te vieren en te vergeten wat er overdag in hun leven zich afspeelt. Dan is er even niets belangrijker als genieten van elkaar. De muziek en de dans brengt hen in hogere sferen en bruisend van energie, bezweet en nog na tintelend van de passievolle avond en nacht gaan ze naar huis om weer het ´normale´ leven in te stappen. Overdag is het alsof er niets gebeurd is en toch zouden ze niet zonder kunnen en geeft het hen de energie om vol in het leven te staan. 

In ieder geval loopt passie over van emotie. Of het nu in de liefde, de dans,  de sex of in het werk of hobby is wat je doet. Het heeft iets positiefs beladen of geladen kan ik beter schrijven.
Die passie een keer te voelen is als drugs. De hunkering is geboren en de zoektocht naar het gevoel begonnen. Niet alles voelt als het beleven van een passie, soms lijkt het erop en is het niet zo bevredigend als dat het zou moeten zijn. Soms proef je het weer en lijkt het dat adrenaline je in volle gang zet om verder te leven en je weer naarstig op zoek gaat naar de passie.  
De passie is een veelzijdig fenomeen en als deze geactiveerd is in je leven of je kent de passie omdat het ergens al van voor je geboorte in je systeem zit, zul je blijven zoeken tot dat het gevoel gevonden is en je het nooit en te nimmer meer wilt loslaten.
De vonk uit zich niet altijd in een duidelijke behoefte of een heldere vraag over wat je nu precies zoekt of wilt. Het is een onderhuids tafereel dat zich kan omvormen naar een gevoel van onbehagen, ontevredenheid terwijl je alles hebt wat je je wenst.
Zelfs kan het je in een oppervlakkige staat brengen om maar niet de diepte van het leven te hoeven ervaren, bang om HET niet te vinden. En omdat de uiting van het willen vinden en ervaren van passie zo verduisterend kan zijn, zijn we ons van dit onderhuidse spel meestal niet bewust.

Passie.  Het lijkt mij een vorm die de meeste overtuigingen om haar heen heeft verzameld om maar niet geleefd te hoeven worden. Belemmerende overtuigingen dan, want ze weerhouden je ervan om ervoor te gaan.
Als je ’s bij jezelf te raden gaat waarom jij denkt dat passie niet iets voor je is, of niet voor je is weggelegd, dan zul je ze snel ontdekken. En omdat deze overtuigingen  zo vanzelfsprekend voor je zijn, zul je het ook de meest logische beredenering vinden waarom passie aan jouw deur voorbij mag gaan. Want het is toch overduidelijk dat het niet voor iedereen is weggelegd, dat het niet hoort, dat het overdreven is of iets is waar je je niet mee bezig moet houden?
Stel dat je je hele leven om moet gooien en alles kwijt raakt omdat jij zo nodig jouw passie wilt leven. Je gooit een demper op de prikkeling die in je lichaam ontstaan is en probeert het zo stil te houden.  Je huidige relatie zou het helemaal niet toelaten als jij op zoek gaat naar passie en we moeten er niet aan denken om alles (weer) overhoop te gaan gooien omdat we zo graag die passie willen ervaren.  
Het is eng, bedreigend en vooral niet zoals het hoort.

Passie heeft ook te maken met vol in het leven staan, met je talenten bezig zijn, situaties creëren waar jij volledig tot je recht komt en gelukkig in bent. Dromen verwezenlijken waar jij volledig in past en jij je happy in voelt.
Ik voel zo nu en dan die passie. Mijn lichaam bruist dan van energie, de ideeën blijven stromen en de kleinste dingen zorgen ervoor dat ik een glimlach op mijn mond heb en houd. De kriebels die ik dan voel dragen me de dag door en ik heb meer als anders het gevoel dat ik leef. Passie is te vinden in de dingen die jij zo graag wilt en die jou gelukkig maken. En het is niet altijd gelijk helder wat dat dan is en dan start je zoektocht.

Ga op ontdekking, ben bereid om op een spoor te lopen wat eindigt en dat je weer terug moet wandelen om verder op pad te gaan, maar voel die passie en durf te dromen.
Durf groot te dromen zonder dat je het weer neerslaat omdat het toch niet gaat lukken of onmogelijk is. Wees je je bewust van je belemmerende overtuigingen die jou in de weg staan om te leven, herken ze en zet ze even aan de kant om jezelf de ruimte te geven.
Je grote reis begint met een eerste stap, zo simpel is ie nou eenmaal.
Ga dromen, maak die droom helder voor jezelf. Wat zou jij willen als er totaal geen belemmeringen meer zijn?
Voordat je gaat slapen haal je nog even die grote droom te voorschijn en misschien vul je haar zo af en toe nog aan. Houdt je droom levend. En wees je dan bewust van de dingen die op je pad komen. Soms groot, soms heel klein en geloof dat ook de passie door jou geleefd mag worden.
Waarom niet?

Een kerkelijke herinnering

Het was een week van terugkijken, genieten van herinneringen, verwonderd zijn over hoe snel de tijd gaat en verbaasd zijn hoeveel er gebeurd is en hoe ik veranderd ben.
Zo af en toe zijn er van die momenten dat er ineens een heleboel achterop klapt. Ik zie dan altijd zo´n elastiek dat ergens aan vast zit en met het doorleven raakt dit elastiek soms steeds meer gespannen en zo af en toe heb je dan plots dat moment; BANG! 
Klapt er zomaar van alles achterop waar je geen aandacht aan gegeven hebt, weggestopt hebt of gewoonweg geen erg in hebt gehad. Het kunnen van die pijnlijke momenten zijn, verdrietige stukken of moeilijke nog niet te begrijpen fases en ook van die mooie inzichten die je plots hebt als je ’s stil staat.

Een tijd geleden zei iemand mij dat zorgen maken ook soms onbewust gebeurt en dat het op die manier dus ook onbewust heel veel energie kan vreten.
Hoe zat dat bij mij? Maakte ik me wel ’s onbewust zorgen?
Ik doorleef emoties, wil snappen waar ze vandaan komen en ze ook niet uit de weg gaan.
En daarbij komt dat ik niet vaak achterom kijk, ik hou van vooruitgaan. Leren van het verleden en er niet in blijven hangen.
Maar zorgen maken zonder dat ik er erg in heb? Dat wilde ik wel ’s onderzoeken.
Wat ik dan doe, is ‘stilstaan’, ik loop de tijd ’s door en zie wat er allemaal zoal langs gekomen is. Verbaasd moest ik vaststellen dat ik het elastiek gespannen voelde staan. Zorgen had ik zeker gehad en wat had ik ermee gedaan? Ik zag dat ik ze heel kort beleefd had. Teveel om ook nog ernaast te voelen. En hoe mooi is het dat wij mensen het vermogen hebben het even op te ruimen in een laatje. Zo is het te doen. Op die manier is het te verdragen.
Tot dat het net zo vol kan worden als in je kledingkast. De deur gaat niet meer dicht,  je kleding kun je er alleen nog maar induwen, anders past er niets meer bij. Het wordt rommelig, onoverzichtelijk. Je weet niet eens meer wat er in je kast hangt.

Het is dus wel handig om af en toe die laatjes ’s door te lopen en te legen.
En dan maak je het wel ’s mee dat het elastiek achterop je klapt. BANG! Heb ik dat al die tijd met me mee lopen sleuren?   Zorgzaam haalde ik het laatje met zorgen leeg en keek voor mezelf welke zorgen er waren en welke zorgen achter me lagen en met respect en aandacht weggelegd konden worden. 

Het werkt goed om zo nu en dan een moment voor jezelf in te bouwen en stil te staan om te zien hoe je je leven leidt. Niet altijd in een Doen-modus zitten en maar doorgaan.
Jezelf af en toe ’s op de agenda te zetten en dan iets gaan doen wat jou ontspant.
Op die manier creëer  ik steeds meer rust in mezelf.

Ik regel veel ‘Niet-doen’ momenten voor mezelf in. En op Koningsdag had ik zo’n moment. Ik had een plekje in de tuin gevonden waar ik uit de wind in de zon in mijn ligstoel kon liggen. Mijn methode om lekker uit mijn hoofd te gaan is ‘Wolkjes voorbij zien drijven’. Meer niet, alleen maar kijken waar de wolken heen gaan en hoe ze vervormen in de lucht. Een kwartiertje later werd ik wakker, heerlijk ontspannen.
Het eerste wat in mijn hoofd schoot was de kerkelijke zin ‘Vrede zij met u en met uw geest’. 
Ik moest er om lachen, hoe kom ik daar nou weer bij?!?!

In mijn jonge jaren, ongeveer tot mijn 11e jaar, gingen wij, mijn twee broers, mijn ouders en ik, op zondag naar de kerk. Het was, achteraf gezien, geen zware kost. Mijn ouders hebben er altijd luchtig over gedaan en lieten de boventoon ‘wees lief voor je medemens’ hierin voeren.
Ik vond het wel vreselijk om naar de kerk te gaan maar omdat de zondag erna altijd bestond uit gezelligheid vond ik het ook wel prima. Ik snapte echter niets van de teksten en liederen, maar na een bepaalde tijd kon ik al aardig de liedjes mee zingen en de teksten opzeggen. Het werkt nou eenmaal zo dat bij herhaaldelijk opdreunen van liedjes en teksten het er helemaal vanzelf in gaat. Je hoeft niet eens te weten wat je zegt. En één van de teksten die ik heel veel zondagen op zei was ‘Vrede zij met u en in uw geest’. We leven in een land zonder oorlog en kennen die situatie ook helemaal niet, dus voor mij was er niets logischer als dat er vrede was, met mij en in mijn geest.

Na het wakker worden in mijn ligstoel, nog heerlijk het zonnetje op mijn gezicht bedacht ik me dat ze vast, nog voordat de bijbel opgetekend werd,  wat anders bedoeld hebben. En voor mij kreeg die zin op dat moment een heel andere lading.
‘Vrede zij met u en met uw geest’ is toch wel een geschenk als je dat ervaart. Want als je die vrede, die rust in jezelf en in je geest vindt, dan ziet de wereld er gelijk heel wat anders uit.
Zorgen worden lichter of verdwijnen, verdriet is te dragen, boosheid verdwijnt als sneeuw voor de zon en druk zijn of je druk maken is in geen velden of wegen meer te vinden.
Ik ontdek steeds meer van die momenten, soms kort, soms wat langer. Vrede zij met u en in uw geest....heerlijk toch :) ?!

Een grote open ruimte

Inmiddels 13 jaar geleden sprong ik in een hele open ruimte zonder te weten waar ik in terecht zou komen. Het was zo’n moment in mijn leven dat ik wist dat ik niet meer wilde wat ik deed qua werk, ik werkte toen bij de Rabobank, en nog niet precies wist wat dat ik dan zou willen.

Twee jaar voor die sprong volgde ik een training. Ik wilde mezelf beter leren kennen. Wat zijn mijn talenten, waarom doe je zoals je doet, wat maakt dat sommige dingen je niet lukken. Het was een bijzondere ervaring en ik weet nu, zoveel jaar later dat ik toen alleen nog maar geproefd had aan het bovenste topje van de slagroom. Dat er nog een hele berg slagroom, saus, jam, cake, room en versiersels onder zat, dat wist ik toen nog niet. Ik dacht de hele taart verorberd te hebben. Enthousiast kwam ik van de training terug en bij thuiskomst merkte ik dat er een wens was meegekomen. Dit wilde ik graag uitdragen. Mensen laten ervaren wat ik ervaren had, ze verder ’n stuk op pad helpen in hun leven. Hoe ik dat zou gaan doen was me nog niet helder, maar dat ik er wat mee wilde gaan doen, stond vast.

Toen ik gesprongen was, ik had mijn baan opgezegd en ik (en mijn man!)gaf mezelf de ruimte om dingen te laten ontstaan, ik merkte dat de ruimte wel heel erg open en vooral leeg was.
Maar dat gevoel diep van binnen duwde me vooruit. Door het volste vertrouwen dat ik had in de situatie, dat het me zou gaan lukken, maakte dat ik ging lopen.
En dan gebeuren er vaak mooie dingen. Waar eerst niets was, geen werk, geen kennis, geen klanten, geen ervaring, kwam plots een grote kans op mijn pad. Het leek er echt op dat als je een deur sluit dat er echt weer één opent.
Ik kreeg de kans opgeleid te worden als trainer in de materie die ik in de training meegemaakt had. Het waren geweldige jaren die volgden, tropenjaren dat wel. Ik heb ontzettend veel geleerd, vooral over mezelf. Ik had inmiddels meer geproefd van de taart en wist  dat het niet alleen om de slagroom ging maar ook om de cake en de room. En dat niet alle stukken van de taart makkelijk te eten waren.

Langzamerhand begon zich van alles te vormen. Mijn bedrijf kreeg vorm, mijn kennis en ervaring groeide en langzaamaan werd ik zekerder in wat ik deed. Ik was plots zonder dat ik het echt besefte ondernemer. En dat was een hele nieuwe wereld voor me. Ik las van allerlei artikelen over ondernemers waarin zij tips omschreven en hun eigen verhaal optekenden. Het waren vooral succes stories, over klein beginnen, je kansen zien en deze pakken. Je passie volgen en dat ’t een garantie zou zijn voor succes. Doen waar je goed in bent! Het waren de ondernemers die op de foto stonden geleund tegen een mooie auto en een groot kantoorpand op de achtergrond. Was ik wel een ondernemer en wat is eigenlijk ondernemen? vroeg ik mezelf af. Ik voldeed absoluut niet voor mezelf aan het beeld wat ik zelf had gecreëerd over ondernemers en dat maakte dat mijn zekerheid die ik begon op te bouwen in mijn werk niet verder gevoed werd vanuit mijn bedrijf. Mijn auto stond meer als dat me lief was op de oprit, mijn agenda was leeg en de eerste factuur moest er nog uit gaan. Geen typisch beeld van een ondernemer.
Het heeft voor mij veel tijd nodig gehad om mijzelf te ontdekken als ondernemer. Niet aan een beeld te hoeven voldoen maar gewoon mezelf zijn en ook toevallig ingeschreven zijn bij de Kamer van Koophandel en dan ook nog ’s een leuk bedrijf weten te runnen.

Heb ontzettende mooie jaren achter de rug in dit bedrijf en heb zelfs ook nog mogen samenwerken met een van mijn meeste dierbaren.
Samen hebben wij het bedrijf verder ontwikkeld, gave dingen meegemaakt, keihard gewerkt, veel gelachen en vooral veel geleerd.

Helaas doemde er voor mij drie jaar geleden weer zo’n open ruimte op.  Gedreven door een gevoel dat dit het niet meer voor mij was liep ik weer op die ruimte af.
Was het verstandig om nu te springen, wilde ik achter me laten wat ik opgebouwd had? Wat ik samen met mijn partner had neergezet? Het leek allemaal niet realistisch en zelfs niet te doen qua financiën en energie en toch wist ik dat ik die sprong moest wagen, anders zou ik me niet gelukkig meer gaan voelen. Maanden, dagen en nachten was ik ermee bezig en er doemde iedere keer weer die open ruimte op.
Wat doe ik mezelf en vooral haar aan? Wat doe ik mijn gezin aan? Waarom?
Dit las ik niet in de ondernemersbladen en verklaarde ik mezelf af en toe volslagen voor gek en gelukkig was het maar af en toe en was het positieve, stimulerende gevoel er vaak ook.
Dat ik wist dat ik een andere kant op moest, ook al was het volslagen onduidelijk wat.
Ik schreef ‘helaas’ dat er die open ruimte destijds zich weer presenteerde, maar nu kijk ik er anders naar. Het was een van mijn moeilijkste momenten in mijn leven met veel verdriet, onmacht, boosheid en eenzaamheid. Ik maakte een scheiding mee met mijn zakenpartner, tevens een dierbare vriendin, waar ik veel van hield (en nog zielsveel van hou). Maar ik weet nu dat het goed en nodig is geweest. Gelukkig zijn we vriendinnen gebleven en die band lijkt nog hechter als voorheen.

Je kunt wel het gevoel hebben dat je zeker weet dat dit het juiste is wat je moet doen, dat je het volste vertrouwen voelt in je volgende stap. Dat er totaal geen twijfel is dat je dit moet doen maar ik besef nu dat je wel over bepaalde karaktereigenschappen zult moeten beschikken om de stap ook daadwerkelijk te zetten. Heb mezelf nooit moedig willen en kunnen noemen. Nu het achter me ligt en ik bijgekomen ben van alle hectiek vind ik mezelf knap moedig. Ik had het echter niet gekund als ik niet de mensen om mij heen had gehad die in mij zijn blijven geloven, mij zijn blijven steunen en mij de kans hebben gegeven dit te doen. En daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor. Voor hen is het net zo goed geen gemakkelijke tijd geweest.

Tijdens de periode waarin ik mijzelf rond bewoog in een kleine wereld ontwikkelde zich meer en meer een beeld van wat ik zou willen. Mijn trots, De Interval, is nu al 9 maanden actief in bedrijf. Ik ben blij om te zien hoe het bedrijf zich ontwikkelt. Het was een lange weg om hier nu te zijn en er komen nog zat uitdagingen op mijn pad en ook kansen. Nu weet ik dat ik er  klaar voor ben, kom maar op!

En of er weer zo’n open ruimte ergens in de toekomst zich zal aandienen? Ik weet het niet, ik hoop het niet en aan de andere kant als ik zie wat het me gebracht heb……maar voorlopig geniet ik van de rust.

Sommige dingen hebben nu eenmaal tijd nodig

Lang ben ik aan het twijfelen geweest. Dan kroop ik weer achter mijn laptop en wilde ik weer 's mijn lang gekoesterde wens uit laten komen. Een Blog schrijven.

Op internet ben ik van alles en nog wat tegen gekomen. Over wat je het beste kunt Bloggen en wat niet, dat je beter maar kunt weten wat jouw lezer wil lezen en dat je vooraf alles qua onderwerpen bedacht moet hebben.
En dat bracht mij aan het twijfelen omdat ik zo niet zou willen Bloggen. Ik wil het graag op mijn manier doen en dat is tegelijkertijd wie ik ben…..
De zin ‘Do not go where the path may lead, go instead where there is no path and leave a trail’ is mij op het lijf geschreven. Eigenwijs noemen sommigen het ook wel. En dat vind ik prima….als het tenminste Eigen-wijs(heid) is, op mijn eigen wijze.

Ik heb dus lang met de vraag rondgelopen; Wat maakt nou dat ik graag een Blog wil schrijven?  En ook op dit moment dat ik mijn eerste blog schrijf, komt er weer van alles langs. Waardering, aandacht, bevestiging…..? Het zal allemaal wel. Maar wat toch wel bovenaan staat, is dat ik schrijven enorm leuk vind. Of het nu gedichten of verhalen zijn. Natuurlijk is het idee van het schrijven van een boek meerdere keren langsgekomen. Ik ben zelfs al met drie boeken begonnen en ergens, zo rond mijn dertigste, had ik het plan opgevat om een Sabbatical te nemen en een boek te gaan schrijven. Ik had niet de luxe om er een jaar tussenuit te gaan en koos daarom voor het maximum, en dat waren drie hele maanden. Voor die tijd maakte ik mezelf wijs dat het een kwestie van ‘tijd hebben voor’ was. En met die negentig dagen zou dat toch moeten lukken? Geen verplichtingen, tijd aan mijzelf en alle rust die ik nodig dacht te hebben. Na de drie kostbare Sabbatical maanden kwam ik er achter dat het daar niets mee te maken had, het heeft alles te maken met ‘tijd maken voor’. En dat geldt voor heel veel dingen die je graag wilt in je leven.
Het boek is er nooit gekomen terwijl ik wel enorm veel ideeën had en nog steeds heb om dit te doen, maar ergens maak ik er geen tijd voor.

Nu dus geen boek. Geen signeersessies bij het uitkomen van mijn nieuwe novelle, geen spotlight op het boek dat zojuist de lezersprijs gewonnen heeft. En het Boekenbal zal zonder mij gevierd blijven worden. Het wordt een Blog en met dit Blog ga ik het internet over en hoop ik de lezers te kunnen boeien als ze mee mogen kijken in mijn leven.
Een leven dat bestaat uit ondernemen, tuinieren en ook zakelijk tuinieren. Genieten en verwondering. Over rust vinden en hopelijk niet zo snel weer kwijt zijn en over uitdagingen die naarmate ik verder van de 20 af ga, kleiner worden. Het gaat over de ontdekking dat de zin  ‘Geld maakt niet gelukkig’ gewoon nergens op slaat, geld ontzorgt meer niet.  En dan het besef hebben wat dan geluk is.
Het is niet dat mijn leven zo enorm bijzonder is dat ik er over wil schrijven. Ik ervaar het leven wel als bijzonder en daar wil ik over schrijven.

Mijn horizon is vaak onbewolkt. Een positief ingesteld iemand dus of zoals je wilt ‘het glas is bij mij altijd half vol’.
Ik ga dus vol goede moed op pad in dit avontuur. Hoop mijn inspiratie uit de alledaagse dingen te gaan halen en hiermee regelmatig het Blog te gaan vullen. Ik hoop dat je mijn Blogs gaat volgen en ja…….reageer op mijn Blog! Graag zelfs.